|
1940-ական թվականներից Ռուսթավի քաղաքում հաստատված հայերի արդեն երրորդ և չորրորդ սերունդները թեև պահպանել են իրենց ինքնությունը, մայրենին խոսակցական մակարդակով և հավատքը հայոց Եկեղեցուն, բայց միշտ էլ զգացել են հայեցի դաստիարակության կարիքը, Հայոց Սուրբ Եկեղեցու Պատարագների անհրաժեշտությունը, ազգային մշակույթի և պատմության իմացության պակասը: Ռուսթավում չկա աղոթատեղի, որտեղ հայն Աստծու հետ խոսելու հնարավորություն ունենա, չի եղել հայոց դպրոց, որտեղ հայ երեխան իր մայրենիով գրաճանաչ դառնա, չկա կառույց, որտեղ հայերեն հաղորդակից լինեն հայ մարդու ուրախությանը և խնդիրներին:Թեև մի քանի անգամ արվել են փորձեր այդ ամենին հասնելու համար,սակայն ձեռնարկած քայլերը եղել են խախուտ, չեն ունեցել զարգացում և կարճ ժամանակից դադարել են:
|
